सोनलपाडा धरण, कर्जत

जेथे मिळे धरेला,आभाळ वाकलेले
अस्ताचलास जेथे रविबिंब टेकलेले
जेथे खुळया ढगांनी जेथे खुळया ढगांनी
रंगीन साज ल्यावा माझ्या मनातला का
तेथे असेल रावा ही वाट दूर जाते…

खोपोली कडून कर्जत कडे टर्न घेतला आणी या सदाबहार गाण्याची आठवण झाली. पं कल्याणजी गायकवाड महागायक कौस्तुभ गायकवाड व कैवल्य गायकवाड आम्ही तिघेजण दुसरे महागायक वैभव थोरवे यांच्या स्वप्नातील गावाकडे निघालो होतो..निसर्गाचे अप्रतिम स्वरूप निर्मळ डोंगर दऱ्या पाठीमागे टाकीत आमचा प्रवास पुढे सुरू होता...अखेर महागायक वैभव थोरवे यांच्या माथेरानच्या पायथ्याशी असलेल्या देऊळगाव या गावी पोहचलो तेथुन वैभव थोरवे यांना घेऊन सोनलपाडा धरण पहाण्यासाठी निघालो.. देऊळवाडी पासुन पंचवीस किलोमीटर अंतरावर हे धरण होते.. तिघांचे आता चौघे झालो होतो..जाताना वाटेत लागणाऱ्या निसर्ग रम्य ठिकाणांची माहिती घेत घेत आमचा प्रवास सुरू होता..पेठचा किल्ला,ढाकचा बहिरी, टाटा पॉवर आम्हाला जातानाच हि प्रेक्षणीय स्थळे खुणावत होती..गिलोयच्या वेलींचा जथा प्रत्येक झाडाला लपेटलेला खाण्याच्या पानांसारखा भासत होता. हिरवा साज नेसलेली वनराई एखादया नववधू सारखी सजली होती जणु आमच्या स्वागतासाठीच उभी होती. एरवी काळे ठिक्कूर दिसणाऱ्या सागाच्या झाडाने कात टाकली होती. रस्त्याच्या कडेने मोठ मोठे फार्म हाऊस दिसत होते,ज्याची जशी ऐपत तसे सजविलेले मनात एक स्वप्न निर्माण करीत होती आपलाही असा एखादा असावा मनसोक्त या निसर्गाचा आनंद घेण्यासाठी पण स्वप्न ही स्वप्नच असतात..असा हा संगीत सम्राटांच्या समवेतचा हा प्रवास अखेर सोनलपाडा या धरणा जवळ येवुन थांबला. सगळे जण गाडीतुन उतरलो गाडीचे सारथ्य कौस्तुभ करीत होता..उतरता उतरता धरणाच्या सरळ रांगेत डोंगरावर एक वेगळीच आकृती लक्ष वेधून घेत होती नीट निरीक्षण केले तर डोंगराच्या कड्याचा एक भाग महादेवाच्या पिंडी सारखा दिसत होता त्याच पिंडी समोर नंदी पण दिसत होता. खरच चराचरात देव निसर्गात कसा चैतन्यमयी देव वसला आहे याचे जीवंत उदाहरण साक्षात दिसत होते. सर्वांनी हात जोडले... वैभवने सांगितले तो भीमाशंकर चा डोंगर आहे. इतक्या वेळ निसर्गाचा चमत्कार समजणारे आम्ही आता साक्षातच भीमाशंकरच दर्शन देत आहे असे वाटु लागले. चहूबाजुने भले मोठे डोंगर आणी त्यावरून पडणारे पाणी (धबधबे)आवाज करीतच धरणात पडत होते. काही धबधबे हवेच्या मा-याने पुन्हा उलटे जात होते ते साक्षात शंकर भगवानांच्या जटे सारखे दिसत होते... निसर्गाचा हा रूद्र अवतार पहाताना मन भेदरून जात होते.. निळेशार पाणी,हिरवे डोंगर,निळे आकाश याचे प्रतिबिंब धरणाच्या पाण्यात आपोआप सप्तरंगाची उधळण करीत होते. हे नयनरम्य दृष्य मनाला चैतन्य देत होते..धरणाच्या जवळ गेलो तर खुप पर्यटक पाण्यात पोहत होती... धरणाच्या थोडे खाली छाती इतके पाणी असेल असे चोहोबाजुने बांधकाम केलेले आणी त्या मधे आलेले पर्यटक भिजण्याचा आनंद घेत होते.. माझे मन काही स्वस्थ बसु देईना खुप दिवसांच्या पासुन स्विमिंग बंद आहे..त्यामुळे शरीर जड पडलेले जरा मोकळे करावे म्हणून कपडे काढली आणी पाण्यात उतरलो मनसोक्त पोहण्याचा आनंद घेतला माझ्या सोबत कल्याणजींचा छोटा कैवल्य उतरला होता... आम्हा दोघांना पोहण्याचा आनंद घेताना पाहुन गुरूजींना ही मोह आवरेना ते पण पाण्यात उतरले, खुप वर्षांनी पाण्यात पोहण्याचा आनंद गुरूजी सुद्धा मनसोक्त घेऊ लागले.. धरणातून ओव्हरफुल झालेले पाणी ते धबधब्याच्या रूपात, डोंगर द-यातुन, झाडा वेलीतुन,मातीच्या गंधातुन, पाणी सरळ धरणात पडत होते तेच पाणी आमच्या शरीरावर पडत होते. तिघांनीही खुप आनंद लुटला,आता सुर्य मावळतीला चालल्याने उजेड कमी होत चालला होता..एरवी गार असणारे पाणी गरम वाटत होते त्यामुळे बाहेर निघावेसे वाटेना पण आता सायंकाळ झाली होती..तिघेही बाहेर आलो, काळोख दाटत चालला तसतसे दुधी धबधबे अजुन ठळक दिसत होते.. फोटो शेषण झाले पुन्हा एकदा त्या भीमाशंकराचे दर्शन घेतले आणी परतीचा प्रवास सुरू झाला थोडे अंतरावर आलो पुर्ण अंधार पडला होता. निरव शांतता आणी रात किड्यांचा आवाज फक्त येत होता.. कुठूनतरी दुरवरून कोल्हेकुई ऐकू येत होती. अचानक एका ठिकाणी कौस्तुभ ने गाडी थांबवली इतक्या जंगलात अचानक गाडी थांबली थोडे छातीत धस्स झाले..पण मागे पहा कौस्तुभने सांगितले? तर काय चमत्कार एका झाडावर असंख्य काजवे चमकत होते. निरनिराळे आकार दिसत होते आम्ही गाडीतुन खाली उतरलो तर खरच जिकडे पहावे तिकडे काजवेच दिसत होते.पहाता पहाताच कौस्तुभ "मनमंदिरा तेजाने" हे शंकर महादेवन यांचे गाणे गाऊ लागला.दुग्धशर्करा योगच,निसर्ग आणी संगीताचे अनोखे नाते आज मी स्वता अनुभवत होतो. खरच हा निसर्ग प्रवास संगीतमय साथ अशीच आयुष्यभर हदयात घर करून राहील.....

लेखन: -संदिप राक्षे